"Deze erkenning heeft me verder gestimuleerd om nooit voor veiligheid te kiezen, maar wel om je buik te volgen en die intuïtie in te zetten op nieuwe ideeën."
Mijn kinderen vonden onlangs enkele hoedjes en een steen terug in een kast en riepen: ‘Mama, heb jij vroeger iets gewonnen?’
- ‘Ja kindjes: CCB’s, een Effie, APOY en 15€ bij de Lotto, ooit’.
Alleen de Lotto kenden ze.
Het is al even geleden dat ik de APOY-trofee in ontvangst mocht nemen.
Het was tijdens de Kippensoep-actie van StuBru, gelanceerd door Wim Oosterlinck, voor wie het zich nog herinnert.
Als ik eraan terugdenk – en dan moet ik even krabben, het is tenslotte toch 13 jaar geleden- dan herinner ik me nog wel hoe ik de rest van die dag (het was een donkere dag ergens in december) zweefde op een soort wolk. Of was het de drank?
Met onze campagnes van destijds zetten we de mediamerken van VRT op de creatieve kaart in Vlaanderen.
Denk maar aan Studio Baptiste, de vogeltjes van Radio 2 en Klara Leeft, om er maar enkele te noemen. Collectief geheugen, toch?
In elk geval was het de erkenning die me de meeste voldoening gaf ever.
Het was ook een soort van Ode aan de Creativiteit. Want het moet gezegd: het is nooit één man of vrouw die merken in de markt zet, het is een heuse samenwerking tussen interne klanten (in mijn geval: de netmanagers), reclame-agentschappen die eerder partners dan leveranciers waren en de directie.
Zonder het vertrouwen van de hiërarchie sta je als marketing manager nergens. Men moet durven toelaten dat je (creatieve) risico’s neemt. Daar horen successen maar ook mislukkingen bij.
Dat kan alleen bij gratie van een directie die dat vertrouwen telkens opnieuw bevestigt. En een marketingmanager die durft. Ik durf.
Een adverteerder kan ook niet zonder een creatieve partner, een agentschap.
Een team dat zuurstof van buiten naar binnen brengt.
Een relatie met het agentschap is als een huwelijk: in goede en slechte dagen, tot wanneer het ‘op’ is, of niet.
Maar net zoals het aantal scheidingen toeneemt wordt er ook steeds sneller gewisseld van bureau.
Vraag is of we met z’n allen niet wat meer moeite moeten doen om lange termijn relaties uit te bouwen?
Ik denk: de vraag stellen is ze beantwoorden.
Deze erkenning heeft me verder gestimuleerd om nooit voor veiligheid te kiezen, maar wel om je buik te volgen en die intuïtie in te zetten op nieuwe ideeën.
Een jaar later -2006 dus- is Music For Life geboren, ondermeer omdat ik in Humo las dat jongeren –hoe materialistisch ze ook zijn- nog steeds idealen hebben.
Zo simpel kan het zijn.
Intussen werk ik niet meer als marketeer pur sang, wel als videocontent/televisie-producent, maar ook in die wereld is creativiteit de sleutel. Je ontdekt iets wat je triggert of intrigeert en vanuit dat idee ontwikkel je een documentairereeks. Of iets anders.
Van kasplantje naar zuurstofrijk bos. Van binnen naar buiten.
En dan ga je naar datzelfde creatieve vertrouwen hengelen van netmanagers en adverteerders - aka de nieuwe broadcasters.
En zo is de cirkel rond.